Αποτελεί σπάνιο αρχιτεκτονικό δείγμα της πρωτοβιομηχανικής εποχής της Σαμοθράκης. Έφτανε τα 800-1000 κιλά λάδι σε δύο οκτάωρες βάρδιες. Αρχικά ήταν υδροκίνητο. Το 1912 ο Γ. Τερζής κλείνει συμφωνία με το μηχανοποιείο & ναυπηγείο Βασιλειάδη στον Πειραιά για την “εγκατάστασιν υδροκίνητου ελαιουργείου και αλευρόμυλου”. (3)

Το 1925 γίνονται κάποιες βελτιώσεις και μπαίνει και δεύτερο υδραυλικό πιεστήριο ΒΙΟ. (2)
Το 1971 ο μύλος γίνεται ηλεκτροκίνητος που όμως σύμφωνα με μαρτυρία του Πλάτωνα Τερζή: “με το νερό δουλεύαμε καλύτερα απ’ ότι σήμερα με την ηλεκτροκίνηση”. (3)

Είχε δύο πετρελαιομηχανές , η πρώτη ήταν : Hofherr-Schrantz-Clayton-Shuttleworth AG (Wien -Αυστρία) και η δεύτερη Bergsunds Mekaniska Verkstad AB - Stockholm- Sweden.Να σημειωθεί ότι, της ροδάνας και της τουρμπίνας, προηγήθηκε η κίνηση με ζώα. Το 1980 σταμάτησε τη λειτουργία του. (2)

Στο μικρό δωμάτιο αριστερά του κτηρίου λειτουργούσε καφενείο και λίγα μέτρα παρακάτω ήταν το σπίτι που έμεναν οι εργάτες. (5)

Γραπτή μαρτυρία του Δ. Μάτσα θέλει τον Πλ. Τερζή να πρότεινε στο Υπουργείο Πολιτισμού την εξαγορά του κτηρίου και του εξοπλισμού (1986;), έναντι 3.000.000 δραχμών! (4)

Χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο το 2002, απόφαση που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 149/Δ/2002. (1)