Απέναντι από την είσοδο του μοναστηριού και εγκάρσια στη ρεματιά υψώνεται ένα υδραγωγείο και μια κρήνη. Αν και δεν βρίσκονται πια σε λειτουργία, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Μια σειρά από ημικυκλικά τόξα, από τα οποία διακρίνονται σήμερα τουλάχιστον εννέα, υποβαστάζει το τελευταίο τμήμα ενός υδραγωγού, που ξεκινά από το ύψωμα, στα βορειοδυτικά της μονής, και καταλήγει στην κρήνη. Το σύστημα ελεύθερης ροής του νερού στον αγωγό είχε ως προϋπόθεση τη συνεχή κλίση του. Παρά τη δημιουργία των τοξωτών υποδομών, που γεφύρωναν τη ρεματιά, ο υδραγωγός εξαιτίας ακριβώς της κλίσεως, δεν έγινε δυνατόν να φθάσει την αρκετά ψηλότερη στάθμη τη μοναστηριακής αυλής και η κρήνη κτίσθηκε σε απόσταση 25 μέτρων από την είσοδο. Η γενική χάρξη του υδραγωγείου είναι καμπύλη και κυρτώνεται προς τα δυτικά. τα τόξα του, κατασκευασμένα από τούβλα σε δεύτερη χρήση (;), είναι άνισου ανοίγματος. Ένα μεταγενέστερο κτίσμα, ερειπωμένο σήμερα, υψώνεται σε επαφή με αυτά, στο μέσο περίπου του μήκους του, στον άξονα της ρεματιάς. Η χρήση του είναι απροσδιόριστη. Η κρήνη, με διαστάσεις στην κάτοψη 3,70 Χ 4,45 μέτρα, έχει βαρύ κυβικό σχήμα, κυκλική εσωτερική δεξαμενή με ημισφαιρικό θόλο, τρικλινή στέγη και τοξωτό, ελαφρά οξυκόρυφο τυφλό αψίδωμα στην ανατολική πλευρά. (Μπούρας 1981)