Από τα λεγόμενα της μητέρας μου το Κεραμοποιείο ΕΒΡΟΣ έκανε μόνο πλυθιά και ηταν στην θέση που λέτε , το 59-60 την βιοτεχνία την πήραν ο πατέρας μου Σταυρος Κεραμιδάς και ο θείος μου Δημήτης Κεραμιδάς με ένα ακόμη Αλεξανδρουπολίτη Συναίτερο το όνομα του οποίου δεν θυμάτε η μητέρα μου , το ανακάινισαν και έφτιαξαν Κεραμοποιείο και έκαναν τούβλα και κεραμίδια με τον σύχρονο τρόπο της εποχής εκείνης, αρκετοί κάτοικοι άνδρες -γυναίκες της Μαίστρου δούλεψαν στο εργοστάσιο μία εκ των οποίων και η μητέρα μου Άννα Μαργαζόγλου το πατρικό της όπου εκεί γνωρίστηκαν με τον πατέρα μου Σταύρο Κεραμιδά και έκαναν την οικογένειά μας . Το εργοστάσιο λειτούργησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70, η κακή διαχείρηση και το άνοιγμα μιας μεγαλύτερης και πιο σύχρονης του ίδιου είδους επίχείρησης κοντά στην περιοχή των Φερρών νομίζω ,ανάγκασε τους δικούς μου σε πτώχευση. Τα κεραμιδαριά της εποχής '60 και '70 δεν στεγάζονταν σε κτίρια αφού ο καιρός και ο ήλιος ήταν σύμμαχος. Στεγάζονταν σε υποστεγα όπου από κάτω είχαν τις " κορδέλες " που ερχόταν τα υγρά τούβλα και εργάτριες τα στιβαζαν σε παλέτες, μετά αναλάμβανε το κλαρκ που τα έβγαζε σε ανοιχτό χώρο για το στέγνωμα στον ήλιο και στον αέρα και μετά οι εργάτες τα στοιβάζαν μέσα στο " καμινι " για το ψήσιμο. Οπότε δεν υπάρχουν φωτογραφίες με κτίρια , μόνο στον υπαίθριο χώρο από στιγμές τις καθημερινότητας των εργατών τις οποίες απαθανατιζε κάποιος πλανόδιους φωτογράφος. Μαρτυρία κας Παρασκευής Κεραμιδά