1956, στα Κεραμοποιία του κ. Θρασύβουλου Χατζηαθανασίου. Το Κεραμοποιείο αυτό υφίστατο τότε, στην περιοχή όπου είναι τώρα το 12ο και 11ο δημοτικά σχολεία της Αλεξανδρούπολης. Στη ουσία ήταν ένας υπαίθριος χώρος, όπου κουβαλούσαν το χώμα επιλογής με τα κάρα. Αφού άδειαζαν το χώμα σε τεχνητούς τάφρους (το λεγόμενο ‘τσεκούρι’) πρόσθεταν νερό, και μετά έμπαιναν μέσα οι εργάτες ποδοπατώντας το, για επέλθει η ζυμώσει της λάσπης. Κατόπιν η λάσπη τμηματικά μεταφερόταν πάνω σε ξύλινους πάγκους, όπου με ειδικά καλούπια κοβόντουσαν τα τούβλα, τα λεγόμενα και ‘κερπίτσια’, τα οποία στη συνέχεια αράδιαζαν στον ήλιο για το πρώτο στέγνωμα. Μετά το πρώτο στέγνωμα, τα τούβλα στοιβάζονταν μεταξύ τους με κενό για να δουλεύει ο αέρας και η θερμοκρασία, σε ειδικό χώρο όπου υπήρχε κενός χώρος στο κέντρο τις στοίβας. Εκεί άναβαν τη φωτιά, και καθώς η θερμοκρασία διακλαδωνόταν ανάμεσα τους, αυτά ψηνόντουσαν δίνοντας τα γνωστά σε όλους μας παλιά συμπαγή κόκκινα τούβλα. Τα πάντα γίνονταν τότε με το χέρι, και με λίγα αυτοσχέδια εργαλεία, στην πλειοψηφία τους από ξύλο.