Το 1877 εκδηλώθηκε μια μεγάλη πυρκαγιά ("γιαγκίνι") που έκαψε το μεγαλύτερο μέρος της κωμόπολης και μαζί με αυτό οι είκοσι από τους τριανταέξι ελαιόμυλους. Οι δεκαέξι όμως που απέμειναν δεν επαρκούσαν για την έκθλιψη του ελαιοκάρπου. Η Δημογεροντία του 1879 δανείστηκε χρήματα από τον Αρχιμανδρίτη και Ελληνοδιδάσκαλο Ευγένιο Θάλασσα και από τον υφασματοπώλη Δημήτριο Γλεζέλλη για να χτίσει στο Καμπούδι ατμοκίνητο ελαιοτριβείο με δυο κατακόρυφες μυλόπετρες και σιδερένια πιεστήρια, στα οποία να αλέθονται ημερησίως περί τα 25 μόδια. Και επειδή τα χρήματα που δανείστηκε δεν επαρκούσαν, η ίδια Δημογεροντία συγκάλεσε συνέλευση των νοικοκυραίων κατά την οποία αποφασίστηκε να πληρώσουν και όλοι οι κάτοικοι (πλην φτωχών, χήρωνκαι ορφανών) δυο ημερομίσθια προς είκοσι γρόσια το καθένα, να πουλήσει η εκκλησία αγροκτήματα και να γραφτεί στο όνομα της. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, ια την κατασκευή της στέγης χρειάστηκαν μεγάλοι κορμοί δέντρων που κόπηκαν από το γειτονικό δάσος και μεταφέρονταν στους ώμους πολλών ανθρώπων.  Για τον συντονισμό των βημάτων και για να δημιουργηθεί ενθουσιασμός, μια ομάδα μουσικών με "φυσερά" (χάλκινα) έπαιζε το σκοπό μιας τούρκικης πατινάδας, που έλαβε τοπικά την ονομασία "Τα Ξύλα".  Τα μηχανήματα αγοράστηκαν από το μηχανουργείο Δ. Ισηγόνη (Σμύρνη) αντί 2.215 λιρών Τουρκίας, εκτός τριών μυλόπετρων, μεταφοράς εργαλείων ναύλου, τελωνείου και εξόδων τοποθέτησης. Τα μηχανήματα και οι μυλόπετρες ξεφορτώθηκαν στην παραλία Ντίπι και από εκεί με βόδια και μουλάρια μεταφέρθηκαν στην Αγιάσο, με πολλές δυσκολίες, λόγω της ανωφέρειας και της απουσίας αμαξιτής οδού. Κατασκευάστηκαν επίσης αποθήκες (μπάτες) για την αποθήκευση του προς έκθλιψη ελαιοκάρπου. Ανήκε στο νοσοκομείο Αγιάσου, αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του ΤΑΔ Αγιάσου. Στη θέση των αποθηκών κτίστηκε το σχολείο και το 1999 επισκευάστηκε με πιστώσεις της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου και μετατράπηκε σε Κέντρο Νεότητας Αγιάσου.