Στον τομέα της παραγωγής υφασμάτων, με πρώτη ύλη τις φυτικές ίνες γιούτα, κάνναβη και λινάρι, λειτούργησε στη Θεσσαλονίκη το υφαντουργείο Ε. Α. Torres & Cie to 1886. Οι μέτοχοι της επιχείρησης  Ε.Α.Torres , Ε. και L. Misrachi και D. Fernandez, ήταν συγχρόνως μέλη του βιομηχανικού ομίλου Allatini. Τα ελάχιστα οικονομικά στοιχεία  που παραθέτονται, αφορούν τη χρονική περίοδο από το 1904 και μετά, όταν η επιχείρηση μετατράπηκε σε Α.Ε. με την επωνυμία Société Anonyme Ottomane Nouvelle Filature de Salonique.                                                                          

Το εργοστάσιο ξεκίνησε τη λειτουργία του, με στοιχειώδη εξοπλισμό, απασχολώντας 120 εργάτες. Το 1908 το εργοστάσιο κάηκε. Ξανακτίστηκε και επαναλειτούργησε το 1909 με βελτιωμένες εγκαταστάσεις. Οι 60 αργαλειοί του παρήγαγαν ημερησίως 10.000 μ. χονδρό καννάβινο ύφασμα το τασιούλι (ίσως η λέξη τσούλι να είναι παραφθορά της λέξης «τασιούλι»), με πρώτη ύλη ακατέργαστες  ίνες κάνναβης που δεν προέρχονταν από την εγχώρια παραγωγή αλλά εισάγονταν από το εξωτερικό: Αγγλία, Ινδίες σπάνια από το Αμβούργο ή τη Βιέννη. Διέθετε  δύο μηχανές παραγωγής  συνολικής ισχύος 400 ίππων, Αγγλικής προέλευσης. Το εργοστάσιο διηύθυναν  Άγγλοι.  

Η επιχείρηση προμήθευε στην Commercial Company of Salonika Ltd. ύφασμα, που χρησίμευε  στη συσκευασία των δεμάτων του καπνού. Επίσης, προμήθευε το μύλο Allatini με σάκους. Κατ’ αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε  τη διάθεση, ενός μεγάλου μέρους  της παραγωγής της.  Απασχολούσε περί τους 350 εργάτες. 

Το 1919 η βιομηχανία πέρασε στην ιδιοκτησία των Πιερράκος – Οικονομόπουλος & Σία. Απασχολούσε 400 εργαζόμενους. Το εργοστάσιο που θεωρούνταν από τα καλύτερα στο είδος του, διατηρήθηκε με καλούς δείκτες παραγωγής ως το 1940, όταν οι εγκαταστάσεις του καταστράφηκαν από τον βομβαρδισμό ιταλικών αεροπλάνων. Το 1942 το κατεστραμμένο, από τους βομβαρδισμούς των Ιταλών υφαντουργείο, πουλήθηκε στο βιομήχανο Αλέξανδρο Μιχαηλίδη, ο οποίος το ανοικοδόμησε, έχτισε νέες εγκαταστάσεις και από το 1950, συνέχισε να παράγει τα ίδια προϊόντα. Η επιχείρηση ονομάστηκε ΒΙΛΚΑ (συντομογραφία των λέξεων Βιομηχανία Ιούτης, Λινού και Καννάβεως).

Η ΒΙΛΚΑ συνέχισε τη βαθιά παράδοση της πόλης στην επεξεργασία φυτικών ινών και την κατασκευή ανθεκτικών υφασμάτων. Με την εμφάνιση των πλαστικών ινών, η παραγωγή της ΒΙΛΚΑ άρχισε να φθίνει και το 1980 αναστέλλει τη λειτουργία της.