Βιομηχανικό κτιριακό συγκρότημα του κλάδου της αλευροποιίας, με πενταώροφο κεντρικό κτίριο, χαρακτηριστικό για την αρχιτεκτονική του με τους πέτρινους τοίχους. Βρίσκεται στην οδό Γεωργιάδου, πίσω από το Φρούριο, στην παλιά συνοικία Ταμπάκικα και δίπλα σχεδόν στον Πηνειό ποταμό.

Το 1893 αποτελεί τη χρονιά έναρξης της λειτουργίας του (έτος ίδρυσης 1883), ενώ το 1920 το κτίριο καταστρέφεται από πυρκαγιά. Ο εκσυγχρονισμός του έρχεται το 1921 και η μεγάλη περίοδος λειτουργίας του είναι αυτή από το 1927-1983/6, οπότε και σταματά. Το χρονικό διάστημα βέβαια του Β΄παγκοσμίου Πόλεμου υπήρξε μία πληγή για το οικοδόμημα, αφού υπέστη μεγάλες λεηλασίες από τους Ιταλούς, την κατάληψη του από τους Γερμανούς και κατόπιν την επίταξη του από αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Σήμερα ανήκει στο Δήμο Λάρισας (από το 1988) και πρόκειται μελλοντικά να καταστεί ένα Πολιτιστικό Πολυκέντρο, όπου θα στεγάζονται πολύμορφες και ποικίλες δραστηριότητες, ιστορικό μουσείο και αρχείο, βιβλιοθήκη, αίθουσες συνεδρίων και εκδηλώσεων. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο από το ΥΠΠΟ και έχει αναστηλωθεί και συντηρηθεί εν μέρει από το Δήμο. Στις περιμετρικές σιταποθήκες λειτουργούν θέατρο, υπαίθριος κινηματογράφος, εργαστήρια εικαστικών τεχνών (ζωγραφικής, αγιογραφίας, ψηφιδωτού, γλυπτικής, κεραμικής), μπαρ-μπουάτ («Μύλος 1927»), κουκλοθέατρο(«Τιριτόμπα»), σχολή χορού και αίθουσα παραστάσεων, καθώς και αίθουσα για τη Φιλαρμονική του Δήμου, που ξαναζωντανεύουν το χώρο περνώντας από το άλεσμα του σιταριού στο κεφάλαιο του πολιτισμού.

Πηγή: http://www.e-city.gr/larissa/home/view/1212.php