Στη δεκαετία του ’50  στην Ερμιόνη κατασκευάστηκε ένα μικρό εργοστάσιο τοματοπολτού με την ονομασία «ΚΥΠΡΟΣ» με μια πολύ υψηλή καμινάδα – φουγάρο. Τράβηξε την προσοχή με το ιδιαίτερο χρώμα του φουγάρου από τα πυρότουβλα και από το ύψος του. Ήταν  άλλωστε το μοναδικό που υψώθηκε σε όλη την Ερμιονίδα και για τους κατοίκους που το έβλεπαν για πρώτη  φορά ήταν αξιοθέατο.

Βρισκόταν στην είσοδο της κωμόπολης, δίπλα στον δημόσιο δρόμο Κρανιδίου- Ερμιόνης. Ο ιδιοκτήτης του Σπ. Μέξης άρχισε να το λειτουργεί το 1952 και στόχος του ήταν η μεταποίηση και συσκευασία της τομάτας, της παραγόμενης στην περιοχή, σε τοματοπολτό. Το πλεονέκτημα της καλής ποιότητας της τομάτας στην περιοχή, (Κάμπος Ερμιόνης, Θερμησία, Μετόχι, Πλέπι κ.ά. περιοχές) αύξησε τις καλλιέργειες, έδωσε πνοή στη γεωργική παραγωγή της και εργασία στους κατοίκους. Υπολογίζεται ότι καθημερινά έφθαναν στο εργοστάσιο για επεξεργασία 5 τόνοι τομάτας. Απασχολούνταν δύο μηχανικοί με εμπειρία αποκτημένη στη Σαντορίνη σε αντίστοιχη δραστηριότητα. Επίσης, απασχολούνταν έντεκα εργάτες, και εποχικά περισσότεροι, όλοι  προερχόμενοι από την Ερμιόνη.

Ονομάστηκε αρχικά «ΓΛΑΡΟΣ», αλλά λόγω συνωνυμίας με άλλη όμοια επιχείρηση στον Αργολικό κάμπο, αναγκάστηκε σύντομα  να αλλάξει ονομασία. Έτσι μετονομάστηκε σε «ΚΥΠΡΟΣ» που παρέπεμπε στην ιστορική περίοδο που διάνυε τότε το νησί. Λειτούργησε μέχρι το 1958. Παρά τις προοπτικές του ιδιοκτήτη να επεκτείνει την επιχείρηση στην μεταποίηση και  άλλων κηπευτικών προϊόντων, είχε βραχύβια διάρκεια για διάφορους λόγους όπως ήταν: α) ο σκληρός ανταγωνισμός με τα εργοστάσια ΚΥΚΝΟΣ, ΠΕΛΑΡΓΟΣ, ΡΕΑ κ.ά. του Ναυπλίου και του Άργους, β) Η έλλειψη εκσυγχρονισμού ανάλογα με τις απαιτήσεις της παραγωγής και τις ανάγκες της εποχής, γ) Η έλλειψη κρατικής οικονομικής στήριξης και δ) Η επιδείνωση της ποιότητας του νερού που έγινε υφάλμυρο εξαιτίας της εκτεταμένης καλλιέργειας με συνέπειες στην ποιότητα της τομάτας. Αποτέλεσμα ήταν να στραφούν οι καλλιεργητές σε ανθεκτικές ως προς την περιεκτικότητα του νερού σε άλατα  καλλιέργειες, όπως των εσπεριδοειδών, της ελιάς, της ροδιάς κ.λπ. που ήταν πιο αποδοτικές.

Όταν έκλεισε το εργοστάσιο, ο εξοπλισμός πουλήθηκε σε αντίστοιχο εργοστάσιο της Λιβαδειάς, ενώ άλλα εξαρτήματα (π.χ. το καζάνι που τεμαχίστηκε) πουλήθηκαν ως σιδερικά. Σήμερα, μετά από 60 χρόνια εγκατάλειψης το εργοστάσιο βρίσκεται σε κατάσταση ερείπωσης. Το φουγάρο, που υψώνεται δίπλα ακριβώς, έχει υποστεί τη φθορά του χρόνου αλλά παραμένει εμβληματικό μνημείο μιας άλλης εποχής, εκείνης της προσπάθειας για βιομηχανοποίηση της Ερμιονίδας. Πάντως για την Ερμιόνη είναι μέχρι σήμερα μία κατασκευή που ξεχωρίζει και ορθώνεται ανάμεσα  στον οικιστικό χώρο και τον κάμπο με τα περιβόλια της. Για τους κατοίκους και τους επισκέπτες είναι ένα μνημείο του παρελθόντος που προσδίδει ακόμη ένα χαρακτηριστικό της τοπικής ιστορίας.  Η αρχαιολογική Υπηρεσία έχει χαρακτηρίσει το Φουγάρο  ως μνημείο της προβιομηχανικής εποχής.

ΤΟ ΦΟΥΓΑΡΟ Έχει ύψος 30,40 μέτρα. Για την  κατασκευή του διαμορφώθηκε στη βάση άνοιγμα βάθους 3 μέτρων που καλύφθηκε από λίθους και τσιμέντο σε ποσότητα 800 σάκων. Επίσης, χρειάστηκαν 2 τόνοι σιδήρου. Για το κτίσιμο χρησιμοποιήθηκαν 92 000 πυρότουβλα. Στη βάση του το φουγάρο έχει διάμετρο 6 μέτρα και καταλήγει στους  0,40 πόντους και η τελική διάμετρός του στην κορυφή είναι 0,40 εκ. Εσωτερικά υπάρχει μικρή σκάλα σε όλο το ύψος. Το φουγάρο συνδεόταν με το μεγάλο καζάνι βρασμού του πολτού. Το καζάνι λειτουργούσε με πετρέλαιο μαζούτ.