Ισως κατασκευάστηκε πριν το 1860-70, καθώς φαίνεται σε πανοραμική φωτογραφία (χωρίς ακόμα καμινάδα) εκείνης της περιόδου. Εικάζεται, επίσης, πως ο υπέροχος σχεδιασμός του οφείλεται στον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη, κάτι που –εφόσον ισχύει- επιβεβαιώνει την άποψη πως χτίστηκε πριν το 1860, καθώς ο γνωστός αρχιτέκτονας απεβίωσε το 1862[2]. 

Αυτό που είναι γνωστό για το νεοκλασικό κτήριο είναι πως εκεί λειτούργησε η πρώτη βιομηχανία[3] της Χαλκίδας[4]: το ατμομηχανικό κλωστήριο των «Σιδερικούδη – Π. Χριστοδούλου και Σία» που ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 28 Μαΐου 1871[5]. Εκεί επεξεργάζονταν το βαμβάκι που έφτανε από τη Λιβαδειά, τη Λαμία αλλά και τα περίχωρα της Χαλκίδας, τροφοδοτώντας κυρίως την τοπική παραγωγή με 120 πακέτα ημερησίως τα οποία διατίθενται κατά προτίμηση στην Εύβοια, Αττικοβοιωτία, Φθιώτιδα και αλλού[6]. Το 1877 το νηματουργείο επεκτάθηκε λειτουργώντας και ως ατμόμυλος (άλεθε άλευρα με τη δύναμη του ατμού), αλλάζοντας λίγο αργότερα σε κυλινδρόμυλος (δούλευε πλέον με πετρελαιοκίνητες μηχανές), ως ο ένας από τους δύο μεγάλους που κάποτε λειτουργούσαν στη Χαλκίδα[7].

Χρονολογία ορόσημο του κτηρίου ήταν το 1884. Τη χρονιά εκείνη η επιχείρηση πουλήθηκε στον Παύλο Παπαϊωάννου και τους συνεταίρους του και το 1886 έγινε η μετονομασία του εργοστασίου σε Α.Β.Ε.Ν.Α..

Ο 20^ος αιώνας δεν λειτούργησε υπέρ των τοπικών βιομηχανιών και βιοτεχνιών, καθώς χρόνο με το χρόνο, ιδιαίτερα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχαναν τη παλιά τους αίγλη[11]. Από το επιχειρηματικό ντόμινο δεν κατάφερε- ασφαλώς- να μείνει «όρθια» η Α.Β.Ε.Ν.Α.. Αμέσως μετά τον πόλεμο, όλοι οι μύλοι στην Ελλάδα δούλευαν για το άλεσμα κρατικών σιταριών. Για την εργασία τους αυτή πληρώνονταν με ένα ποσοστό του αλεύρου που είχαν αλέσει (το «αλεστικό δικαίωμα»). Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα. Επιπλέον, με τα χρόνια τα μηχανήματα πάλιωσαν και έπρεπε να αντικατασταθούν με σύγχρονα. Όμως, κανείς από τους μετόχους της Εταιρείας δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει μεγάλα ποσά για την εξυγίανση της βιομηχανίας ή να πάρει κάποιο δάνειο.

Έτσι, το 1966 οι τότε μέτοχοι της επιχείρηση αποφάσισαν την παύση της λειτουργίας της[12].