Ξεκίνησε την επιχειρηματική της δραστηριότητα περί το 1930 με την πρωτοβουλία των αδερφών Αλέκο και Βασίλη Ζούλα με καταγωγή από την Πάτρα. Το μεγαλύτερο μέρος παραγωγής προοριζόταν για χώρες τους εξωτερικού όπως η Ιταλία , η Γαλλία και αργότερα η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία. Επρόκειτο για Βιομηχανία που παρότι δεν αριθμούσε τις χιλιάδες των εργαζόμενων όπως η γειτνιάζουσα Πειραϊκή-Πατραϊκή -αρκούνταν στην ακμή της σε 300 με 350 υπαλλήλους στο σύνολο των επιχειρήσεων της-  η παραγωγή της ήταν αρκετά μεγάλη ποσοτικά, λόγω των τελευταίας τεχνολογίας μηχανημάτων και τεχνογνωσίας που χρησιμοποιούσε, μαζί βέβαια με τους απαραίτητους χειριστές-συντηρητές μηχανικούς ειδικής επιμορφώσεως που απασχολούσε. Η επιτυχής πορεία της εταιρίας διακρίνεται από το πλήθος του βιομηχανικού εξοπλισμού, πανάκριβου για την εποχή, που χρησιμοποιούσε –εξοπλισμό που θα ζήλευε και η Αχαΐα-Claus εκείνη την εποχή- καθώς και από την πληθώρα των εργοστασίων που συντηρούσε αυτόνομα, και φυσικά, και από την πληθώρα των συνεταιρικών εργοστασίων –και γενικώς συνεταιρικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων– που διατηρούσε στο βάθος των πολλών ετών λειτουργίας της.

Μετά αβεβαιότητος σημειώνεται ότι δραστηριοποιούνταν σε οκτώ δικά της εργοστάσια –σε Πάτρα, Πύργο, Κόρινθο, Κρήτη- και μετείχε κεφαλαίου σε πάνω από πέντε άλλα εργοστάσια ανά την Ελλάδα. Επίσης, φαίνεται η επιχειρηματική δύναμη της βιομηχανίας, σε καταγραφές ιστορικών γεγονότων που έπαιξαν ρόλο στην ανάκαμψη των βιομηχανιών σε δύσκολες για αυτές περιόδους.

Περί το 1980, οι ιδιοκτήτες έχοντας χαρεί πια τα οικονομικά οφέλη της δημιουργίας τους, και δραστηριοποιούμενοι -κυρίως οι απόγονοι- με τα εφοπλιστικά, χάνεται σιγά σιγά το ενδιαφέρον συντήρησης-διατήρησης της βιομηχανίας και δεδομένων των πολιτικοοικονομικών συγκυριών της εποχής στην Ελλάδα, κηρύσσεται πτώχευση και παραλαμβάνονται τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας από την Εθνική τράπεζα της Ελλάδος. Τελευταία γνωστή αναφορά στο όνομα της εταιρίας γίνεται στο αρχείο του δημόσιου οργανισμού ανασυγκρότησης επιχειρήσεων, στο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης παθογόνων για το Ελληνικό δημόσιο εταιριών. Την 1/3/1989 πωλείται από το Ελληνικό Δημόσιο σε άγνωστο ιδιώτη το εργοστάσιο Πάτρα/Κρύα Ιτέων αντί του αστρονομικού για την εποχή ποσού των 221,1 εκατομμύριων δραχμών. Την 15/3/1989 πωλείται από το Ελληνικό Δημόσιο σε άγνωστο ιδιώτη το εργοστάσιο στο Λεχαίο Κορινθίας αντί του ποσού των 139 εκατομμύριων δραχμών. Την 31/5/1989 πωλείτε από το Ελληνικό *ημόσιο σε άγνωστο σε εμάς ιδιώτη το εργοστάσιο Πάτρας/Χαλκωματά αντί του ποσού των 204 εκατομμύριων δραχμών. Τέλος την 28/2/1990 πωλείτε από το Ελληνικό Δημόσιο σε άγνωστο ιδιώτη το Ελαιουργείο Πύλου αντί του ποσού των 55 εκατομμύριων δραχμών.

Το εν λόγω εργοστάσιο στη Πάτρα/Κρύα Ιτέων, είχε τα εξής τμήματα: Το οινοποιείο, το οποίο έκανε γλυκά κρασιά (Μοσχάτο, Μαυροδάφνη κτλ), ξηρά όλων των ποικιλιών που παράγονταν στην Αχαΐα αλλά και την λοιπή Ελλάδα, καθώς και γλεύκη θειωμένα και συμπυκνωμένα ενώ έκανε και εμφιάλωση κάποιων ποικιλιών κρασιού -και αυτό μετά το 1976 και για πολύ λίγο. Στο οινοποιείο απασχολούνταν τέσσερεις έως πέντε Χημικοί και Χημικοί Μηχανικοί με ειδικότητα Οινολόγου και περίπου 30 εργαζόμενοι διαφόρων ειδικοτήτων. Το τμήμα αμύλου γλυκόζης το οποίο παραλάμβανε και επεξεργαζόταν καλαμπόκι για παραγωγή αμύλου, γλυκόζης και ζωοτροφών. Εκεί απασχολούνταν δύο Χημικοί Μηχανικοί και περίπου σαράντα εργαζόμενοι. Επί πλέον στο τμήμα συντήρησης και επισκευών εργάζονταν περίπου 10 μηχανικοί συντηρητές με υπεύθυνο ένα Μηχανολόγο Μηχανικό. Εντός του υπάρχοντος συγκροτήματος κτιρίων βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση ακόμη και σήμερα ένα μισόκτιστο βιομηχανικό μηχάνημα που πρόκειται για ατμολέβητα του οίκου Borsig της Γερμανίας, το οποίο παρήγαγε τέσσερις χιλιάδες χιλιογραμμάρια (4.000 Kg) ατμού την ώρα, ενώ για τη λειτουργία του χρειάζονταν καύσιμο μαζούτ.