Δεν υπήρχε εγκατάσταση απλά διάφοροι σε μικρές ομάδες των 2-3 ατόμων στα πλευρά του κρατήρα χρησιμοποιώντας υποτυπώδη μέσα προστασίας άνοιγαν οπές μικρού μεγέθους .Το παραγόμενο θειάφι το χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά σε αγροτικές εγκαταστάσεις για λίπασμα. Αργότερα η δραστηριότητα αυτή σταμάτησε .Αρκετοί από τους εργάτες έχασαν την ζωή τους στο σημείο λόγω έλλειψης οξυγόνου.Χαρακτηριστικό ακόμη και σήμερα είναι τα νεκρά πουλιά που βρίσκονται εκεί ειδικά τους χειμερινούς μήνες.Ο κύριος κρατήρας δεν φαίνεται από την Εθνική Οδό .Αυτό που φαίνεται είναι οι κατακρημνίσεις των πρανών που έχουν αποκαλύψει μερικά από τα μυστικά του γεότοπου. Το σημείο είναι η αρχή του ηφαιστειακού τόξου που καταλήγει στο ηφαίστειο της Νισήρου και περιλαμβάνει τα ηφαίστεια των Μεθάνων και της Σαντορίνης.
Μαρτυρία κου Ζαχαρία Γραμματόπουλου.

Οι Μεγαρείς προσφέρουν το θειάφι προς την παρασκευή της πυρίτιδας στους νερόμυλους της Δημητσάνας για τον αγώνα της λευτεριάς, το 1821. Η πυρίτιδα (το μπαρούτι) είναι μείγμα άνθρακα, θείου (θειάφι) και νίτρου. Οι Δημητσανίτες το νάτριο το έπαιρναν/έφτιαχναν από τις ακαθαρσίες (κοπριές) των αιγοπροβάτων. Το κάρβουνο το κατασκεύαζαν στην Δημητσάνα από μικρά ξύλα (ασφάκια, σπάρτα, κλήματα) και έπρεπε να είναι στεγνό , ελαφρύ και εύθρυπτο. Πρόβλημα όμως είχαν με το θειάφι μια και ήθελαν μεγάλες ποσότητες και στην περιοχή της Πελοποννήσου δεν υπάρχουν ηφαίστεια… Τη λύση τη έδωσαν οι Μεγαρίτες από το ηφαίστειο του Σουσακίου! Έβγαζαν μεγάλες ποσότητες και με κίνδυνο ζωής τους, το μετέφεραν μυστικά από τους τούρκους, στη Δημητσάνα.
Πληροφορίες:
1)_Δημητρίου Κ. Βαρδουνιώτου, « Καταστροφή του Δράμαλη », Εκ των τυπογραφείων Εφημερίδος ¨Μορέας¨, Εν Τριπόλει 1913.
2)_Δήμητρα Αγγελοπούλου, «Δημητσάνα, Λαογραφώντας τη μνήμη», εκδόσεις ergo, Αθήνα, 2006.
Πηγή : Μεγαρίδα (Αρχαία Μεγαρίς Χώρα)