Ο φάρος άρχισε να λειτουργεί το 1883, με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Βρίσκεται 40 μέτρα εσωτερικά από την ανατολική ακτή του ακρωτηρίου. Ο πύργος του, έχει ύψος 15 μέτρα και εστιακό ύψος (το ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας) 40 μέτρα. Χαρακτηρίστηκε ως καταδιοπτρικός φάρος Δ' Τάξεως και εξέπεμπε σταθερό λευκό φως με φωτοβολία που έφτανε τα 15 ναυτικά μίλια. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ο φάρος παρέμεινε σβηστός , λόγω φθορών που υπέστη από τα στρατεύματα κατοχής. Το 1945, στα πλαίσια ανασυγκρότησης του Φαρικού Δικτύου, ο φάρος επαναλειτούργησε πάλι με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1983 μετατράπηκε σε αυτόματο μη επανδρωμένο ηλιακό φάρο. Σήμερα το φως του φάρου φωτοβολεί-μια λευκή αναλαμπή ανά δέκα δευτερόλεπτα- σε απόσταση 17 ναυτικών μιλίων εις μνήμη των 17 ναυτικών που χάθηκαν την 6 Ιανουαρίου του 1993 στο ναυάγιο του πλοίου Κότι1 ανοιχτά του Κάβο Μαλιά. Είναι ένας από τους σημαντικότερους φάρους του ελληνικού φαρικού δικτύου. Το φαρόσπιτο (η κατοικία των φαροφυλάκων) έχει συμμετρικές όψεις, χτισμένο με τον τοπικό λίθο. Είναι ισόγεια, αποτελούμενη από 4 υπνοδωμάτια, κουζίνα, διάδρομο και αποθήκη, επιφάνειας 100 τμ. Τα δωμάτια ανοίγονται εκατέρωθεν του διαδρόμου, ο οποίος καταλήγει στη σκάλα που οδηγεί στον πύργο. Ο πύργος του φάρου που φέρει τον κλωβό με το φωτιστικό μηχάνημα, είναι τετράγωνος εξωτερικά και κυκλικός εσωτερικά. Η αποκατάσταση του φάρου πραγματοποιήθηκε από το Ίδρυμα “Αικατερίνη Λασκαρίδη” και διήρκεσαν από το Μάιο μέχρι το Νοέμβριο του 2009.