Στο ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο-Ματαπά (τη Μεταπέα Άκρα των Δωριέων, δηλαδή τη στεριά ανάμεσα από δυο θάλασσες), που αποτελεί και το νοτιότατο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης, υψώθηκε ο ομώνυμος φάρος. Κατασκευάστηκε από Γαλλική Εταιρεία στα 1882 και λειτούργησε το 1887 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Χαρακτηρίστηκε ως καταδιοπτρικός Γ' τάξεως και εξέπεμπε εναλλάξ ένα σταθερό λευκό φως, ένα λευκό ασθενέστερο και μια ερυθρή αναλαμπή, ενώ η φωτοβολία του έφτανε τα 20 ναυτικά μίλια. Πρώτη επισκευή του φάρου, πραγματοποιήθηκε στα 1930. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπέστη καταστροφές  και στα πλαίσια ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου, επαναλειτούργησε το 1947, με την τοποθέτηση προσωρινού αυτόματου πυρσού ασετυλίνης ο οποίος λειτούργησε μέχρι το 1950, όταν επισκευάστηκε το κτίριο και τοποθετήθηκαν νέα μηχανήματα πετρελαίου. Το 1982 έγινε αυτόματος, αφού μετατράπηκε σε ηλιακό με χαρακτηριστικό δυο λευκές αναλαμπές ανά 20 δευτερόλεπτα και φωτοβολία τα 20 ναυτικά μίλια. Ο φάρος έχει εστιακό ύψος (=το ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι το οπτικό του φάρου) 41 μέτρα. Αποτελείται από το ορθογώνιο σε κάτοψη οίκημα διαμονής των φαροφυλάκων και τον τετράγωνο πύργο, εσωτερικά κυκλικός με διάμετρο 3 μέτρα,, που υψώνεται στο μέσον της νότιας όψης του φαρόσπιτου. Το λιθόκτιστο οίκημα έχει εμβαδόν 155 τ.μ και αποτελείται από διάδρομο και τρία υπνοδωμάτια. Ο πύργος έχει ύψος 16 μέτρα. Εξωτερικά καλύπτεται από επίχρισμα τσιμεντοκονίας και είναι χρωματισμένος. Ακάλυπτα παραμένουν οι γωνιόλιθοι, τα πλαίσια των ανοιγμάτων και η επίστεψη (από γκρίζο μάρμαρο ; ). Σε κοντινή απόσταση, μικρό λιθόκτιστο κτίριο αποτελούμενο από δυο δωμάτια, στεγάζει την κουζίνα και την αποθήκη. Επάνδρωση (ΦΕΚ 1916) : Ένας επιστάτης Β τάξεως και τρεις φαροφύλακες Α', Β' και Γ' τάξεως. Σύνολο 4 άτομα. Έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο το 1993 από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η αποκατάστασή του πραγματοποιήθηκε από το Ίδρυμα "Αικατερίνη Λασκαρίδη" το διάστημα 2008-2009 με μελέτη του αρχιτέκτονα Δημήτρη Ευταξόπουλου.