Ο φάρος της Αυλίδας πρωτολειτούργησε το 1880. Κατασκευάστηκε από Γαλλική Εταιρεία φάρων. Σηματοδοτεί τη νότια είσοδο του πορθμού του Ευρίπου. Χαρακτηρίστηκε ως καταδιοπτρικός Στ' τάξεως και εξέπεμπε “σκαρδαμύσσον” ή διαλείπον φως (το φως εμφανίζεται ξαφνικά, διατηρείται με την ίδια ένταση για ένα χρονικό διάστημα και στη συνέχεια σβήνει το ίδιο απότομα). Η φωτοβολία του έφτανε τα 12 ναυτικά μίλια. Το ύψος του τετράγωνου πύργου είναι 7 μέτρα και το εστιακό ύψος 10 μέτρα. Το κτίριο αρχικά αποτελούνταν από τον πύργο του φάρου κτισμένο στο μέσον της ανατολικής πλευράς ενός τετράγωνου κεραμοσκεπούς οικίσκου. Αργότερα το κτίσμα απέκτησε τη συνήθη μορφή των φαράοσπιτων (με δώμα). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ο φάρος παρέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1945. Ίσως τότε να έγινε και η επέκταση στα νότια του αρχικού κτίσματος. Το 1969 τοποθετήθηκε αυτόματος πυρσός ασετυλίνης σε απόσταση 8 μέτρων από το κτίριο, μέχρι την ολοκλήρωση της ηλεκτροδότησης του φάρου, το 1973. Το 1981 μετατράπηκε σε αυτόματο ηλεκτρικό. Σήμερα η ισόγεια κατοικία των φαροφυλάκων αποτελείται από τρία δωμάτια, μια κουζίνα, δυο αποθήκες και ένα WC. Ο φάρος σήμερα εκπέμπει δυο λευκές αναλαμπές κάθε δώδεκα δευτερόλεπτα.  Σύμφωνα με την επάνδρωση των φάρων του 1916, επανδρωνόταν από τρία άτομα, έναν επιστάτη Γ τάξεως και δυο φύλακες, έναν β' τάξεως κι έναν γ' τάξεως.