Το Πωλητήριο Συμβόλαιο Αρ. 8501 (Τόμος 80, Αρ. 3665) 18.08.1935 του Ελαιοτριβείου

Το οικογενειακό ιπποκίνητο ελαιοτριβείο στην Κάτω Βρύση του οικισμού Κάτω Βέργας, μεταβιβάστηκε έναντι 26.000 Δραχμών από τους: Ιωάννη Τζανέτου Πλαγιανό (10/20 μερίδια), Τζανέτο Γεωργίου Πλαγιανό (5/20 μερίδια) και Βασίλειο Τζανέτου Πλαγιανό (3/20 εκ των 5/20 μεριδίων του), ήτοι συνολικά κατά τα 18/20 ιδανικά μερίδια στους: Γεώργιο Ιωάννου Πικιό (2/20), Παναγιώτη Ιωάννου Κουρκουτά (2/20), Δημήτριο Ιωάννου Πλαγιανό (2/20), Βασίλειο Ιωάννου Πλαγιανό (2/20), Γεώργιο Παναγιώτου Νικητέα (2/20), Κωνσταντίνο Ιωάννου Πανταζή (2/20), Βασίλειο Ιωάννου Κουρκουτά (2/20), Παναγιώτη Νικολάου Κουρεντζή (2/20), Νικόλαο Δημητρίου Κουρεντζή (1/20) και Παναγιώτη Δημητρίου Κουρεντζή (1/20), όπου τα υπόλοιπα (2/20) διατήρησε ο εκ των πωλητών Βασίλειος Τζανέτου Πλαγιανός. Άπαντες οι συναλλασσόμενοι ήταν κτηματίες και κάτοικοι Σέλιτσας του Δήμου Αβίας.

Από το μεταβιβασθέν ιπποκίνητο ελαιοτριβείο (κτίριο, οικόπεδο, μηχανήματα, εργαλεία, έπιπλα και εξαρτήματα), στο συμβόλαιο αναφέρονται επιλεκτικά τα εξής: “έν καζάνι (λέβης), τρία πιθάρια, μία σκάφη, δύο λιθάρια, αδράκτια και άλλα”.

Στη συνέχεια, μετά το 1935, το συνεταιρικό πλέον ελαιοτριβείο μετετράπη σε πετρελαιοκίνητο προκειμένου να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό άλλων μηχανοκίνητων ελαιοτριβείων. Προς τούτο αξιοποιήθηκε η εμπειρία του γνωστού Μηχανουργείου Α/φών Πετεινάρη στην Καλαμάτα. Το 1965 περίπου διέκοψε τη λειτουργία του, μη μπορώντας να ανταγωνιστεί οικονομικά το υδροκίνητο ελαιοτριβείο Παναγιώταρου στη Μικρή Μαντίνεια.

Aπό το 2016 έχει υποβληθεί αίτημα στο Υπ. Πολιτισμού/ΥΝΕΜΤΕ-ΔΕΠΕΝΙ για χαρακτηρισμό του ως νεότερου μνημείου. Εκκρεμεί εισήγηση της υπηρεσίας στο αρμόδιο Συμβούλιο Μνημείων