Καλείται ακόμα και σήμερα "φάμπρικα" των χρήσεων που στέγασε αρχικά, ελαιοτριβείου και αλευρόμυλου. Το κτίριο ήταν ιδιοκτησία κάποιου Μπεκιαρέλι ή Βικιαρέλι (Ιταλικής καταγωγής)  ενώ η επιχείρηση του ατμοκίνητου ελαιοτριβείου και του αλευρόμυλου, ήταν ιδοκτησία των αδελφών Κώστα και Γιάννη Σταυρινούδη, Τσάγκου, Ορφανού και άλλων. Αργότερα εμφανίζεται ως ιδιοκτησία της συζύγου του Μπεκιαρέλι (οικογένειας Μιχάλου,όχι των "Κεραμείων Χίου") και των αδελφών της. Σταδιακά από κληρονομιές και αγορά, πέρασε στην οικογένεια Κουταλιάρη, όπου ανήκει μέχρι σήμερα. Όταν έπαψε η χρήση του ελαιοτριβείου, τη δεκαετία του 60, χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη, ίσως και του τοπικού αγροτικού συνεταιρισμού. 

Το κτίριο είναι λιθόκτιστο, με δίρριχτη στέγη, που αρχικά ήταν πιθανότατα κεραμοσκεπή. Αργότερα, μειώθηκε η κλίση της στέγης και καλύφθηκε με φύλλα λαμαρίνας.  Μετά την τελευταία επισκευή η κάλυψη έγινε ξανά με χρήση κεραμίδων, αν και το αέτωμα στέγης ανακατασκευάστηκε, με αποτέλεσμα να χάσει αυθεντικά στοιχεία. Η πρόσοψη είναι συμμετρική, χαρακτηριζόμενη από το μεγάλο μέγεθος της εισόδου και εκατέρωθεν αυτής δυο παράθυρα. Τα πλαίσια των ανοιγμάτων είναι κατασκευασμένα με συμπαγείς οπτόπλινθους, όπου παρεμβάλλονται λίθοι.