Το καλοκαίρι, όταν η θάλασσα ηρεμεί, το νερό εξατμίζεται από τις κοιλότητες των βράχων και εμφανίζεται το φυσικό αλάτι Κυθήρων, το περίφημο “αφράλατσο”, όπως το λένε οι ντόπιοι. Στα Κύθηρα, οι φυσικές αυτές γούρνες λέγονται “αλαταρές” (αλυκές). Τα Κύθηρα, αποτελούν ένα από τα τελευταία μέρη στην Ευρώπη, στα οποία συνεχίζεται συστηματικά η παραδοσιακή συλλογή αυτόπηκτου (χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση) αλατιού. Οι αλυκάριοι (αυτοί που εργάζονται στις αλαταρές), ποτίζουν πρώτα τις γούρνες με θαλασσινό νερό, περιμένουν να πήξει περίπου 20 μέρες (ανάλογα την ποσότητα), συλλέγουν το αλάτι προσεκτικά με τα χέρια σε κοφίνια, το απλώνουν σε αυλές και δώματα να στεγνώσει άλλες 20 μέρες, το καθαρίζουν και το συσκευάζουν. Από τα τέλη Μάη, με την πρώτη συγκομιδή, μέχρι τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, η διαδικασία αυτή μπορεί να επαναληφθεί 4-6 φορές. Σε αντίθεση με το επεξεργασμένο αλάτι μαζικής παραγωγής, το αλάτι Κυθήρων είναι φυσικό προϊόν, το οποίο περιέχει όλα τα ιχνοστοιχεία και τους ηλεκτρολύτες του φυσικού θαλασσινού αλατιού. [1]

Κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας τις αλυκές στα Κύθηρα όπως και τις βραχονησίδες τα διαχειριζόταν το Επιχώριον Συμβούλιον. Σήμερα, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις και τα σχετικά Π.Δ., οι αλυκές, ως μέρος της έγγειας μη ιδιωτικής περιουσίας, ανήκουν κατά αποκλειστικότητα στη διαχείριση της Επιτροπής Εγχωρίου Περιουσίας Κυθήρων και Αντικυθήρων, η οποία εξακολουθεί να τις μισθώνει με ετήσια δημοπρασία.
Κάθε χρόνο το μήνα Μάιο, το Επιχώριον Συμβούλιον (νυν Εγχώριος Περιουσία) τα νοίκιαζε με δημοπρασία στους ενδιαφερομένους και τα έσοδα πήγαιναν στο Επιχώριον Ταμείον. Ανήκαν δηλαδή στη δημόσια (μη ιδιωτική) περιουσία των Κυθήρων. Το καθεστώς αυτό διατηρήθηκε και μετά την Ένωση και έτσι το αλάτι των Κυθήρων δεν ήταν είδος του Ελληνικού Μονοπωλίου όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν επιτρεπόταν όμως η εξαγωγή του εκτός Κυθήρων. [2]