Ο Μιχάλης Δημ. Βουτσαδάκης είχε φθάσει τέλος του 19ου αι. στην Αμερική και εργάσθηκε για χρόνια σε μίνες μεταλλείων. Αρχές του 20ου αι. ήλθε στην Κίσαμο με την εμπειρία του και όταν πήγαινε στο κυνήγι πεζοπορώντας για ώρες αντιλήφθηκε τις σκουριές του σιδηρομεταλλεύματος και αυτό του έγινε βραχνάς και όνειρο να αποκτήσει τα δικά του ορυχεία. Με ντόπιους εργάτες και πρωτόγονα μέσα άρχισε το σκάψιμο και με εξορύξεις δημιούργησε γαλαρίες και πηγάδια εξόρυξης.
Το 1905 υπέγραψε συμφωνία με τη γαλλική εταιρία ΜΟΝΦΛΥ και με υπεράνθρωπους κόπους έφτιαξε εναέριο λούκι με ξύλα επενδυμένα με λαμαρίνα χονδρή που στηριζόταν σε συρματόσχοινα για να κατεβάζουν το μετάλλευμα στην ακτή για φόρτωση στα πλοία. Δεν χρησιμοποιήθηκε, όμως, για πολύ, επειδή ξαφνική θαλασσοταραχή κατέστρεψε ο κάτω μέρος της φόρτωσης και απογοητευμένος ο Μιχάλης, που είχε βάλει εκεί όλα του τα χρήματα, ξαναγύρισε το 1912 στην Αμερική. 
Κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν το ορυχείο σιδήρου και μπόρεσαν να εξορύξουν μεταλλεύματα, για τις ανάγκες τους. Μετά την απελευθέρωση της χώρας πολλοί ντόπιοι ενδιαφέρθηκαν αλλά απέτυχαν λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας. 
Πηγή : ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΙΔΗΡΟΥ ΡΑΒΔΟΥΧΑ, Από μια αφήγηση του Αντώνη Πλυμάκη