Ο φάρος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο της νήσου Ρόδου, επί του ακρωτηρίου Πρασονήσι που συνδέεται με το υπόλοιπο νησί με μια αμμώδη γλώσσα ξηράς. Κατασκευάστηκε το 1890 από τη "Γαλλική Εταιρεία Οθωμανικών Φάρων". Εξέπεμπε μια λευκή αναλαμπή εναλασσόμενη με μια ερυθρά κάθε ένα λεπτό, ενώ η φωτοβολία του έφτανε τα 21 ναυτικά μίλια. Από το 1912 ως το 1943 βρέθηκε υπό Ιταλική διοίκηση, μετά την κατάληψη των Δωδεκανήσων από την Ιταλία. Έπειτα Γερμανική και Αγγλική. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός. Το 1947, με την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο.  Το 1948 στα πλαίσια της ανασυγκρότησης του Ελληνικού Φαρικού δικτύου, επαναλειτούργησε το 1948 με την τοποθέτηση προσωρινού αυτόματου πυρσού ασετυλίνης, μέχρι το 1952, οπότε τοποθετήθηκαν νέα φωτιστικά μηχανήματα και λειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1986 ο φάρος αυτοματοποιήθηκε με σύγχρονα μηχανήματα ηλιακής ενέργειας με χαρακτηριστικό τέσσερις λευκές αναλαμπές ανά 30 δευτερόλεπτα και φωτοβολία 17 ν.μ.  Το 1996 επισκευάστηκε από το Πολεμικό Ναυτικό.

Ο πύργος του φάρου είναι λιθόκτιστος κυλινδρικός, με ύψος 11 μέτρα, βρίσκεται στη συνέχεια της οικίας των φαροφυλάκων και έχει εστιακό ύψος (το ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας ως τη φωτιστική πηγή) 65 μέτρα. Η οικία είναι ισόγεια, αποτελούμενη από τέσσερα δωμάτια και κουζίνα. 

Το 2017 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο εκτός από τις νεώτερες επεμβάσεις (δεύτερο φαρόσπιτο).