Ο φάρος βρίσκεται στη δυτική άκρη της νησίδας. Κατασκευάστηκε από τη "Γαλλική Εταιρεία Οθωμανικών Φάρων" και πρωτολειτούργησε το 1890. Εξέπεμπε σταθερό λευκό φως εναλασσόμενο με μια λευκή αναλαμπή ανά δυο λεπτά, ενώ η φωτοβολία του έφτανε τα 17 ν.μ. Από το 1912 μέχρι το 1943 μαζί με όλα τα Δωδεκάνησα, πέρασε υπό την κυριαρχία των Ιταλών μέχρι το 1943 και έπειτα των Γερμανών. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός και με την Ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, εντάχθηκε στο Ελληνικό Φαρικό δίκτυο. Στα πλαίσια της ανασυγκρότησης του Ελληνικού φαρικόυ δικτύου, επαναλειτουργησε το 1949 με την τοποθέτηση προσωρινού αυτόματου πυρσού ασετιλίνης μέχρι το 1957, όταν τοποθετήθηκαν νέα φωτιστικά μηχανήματα και λειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1982 αντικαταστάθηκαν τα μηχανήματα πετρελαίου και λειτούργησε ως αυτόματος ηλιακός, με χαρακτηριστικό μια λευκή αναλαμπή ανά 10 δευτερόλεπτα και φωτοβολία 17 ναυτικά μίλια. 

Ο κυλινδρικός λιθόκτιστος πύργος κτισμένος στη συνέχεια του επίσης λιθόκτιστου φαρόσπιτου, έχει ύψος 10 μ. Το εστιακό του ύψος (ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας ως τη φωτιστική πηγή) είναι 55μ. Η οικία είναι ισόγεια, αποτελούμενη από διάδρομο, τρια υπνοδωμάτια και κουζίνα. Στην αυλή υπάρχουν δυο αποθήκες και φούρνος, ενώ υπάρχει υπόγεια δεξαμενή για τη συγκέντρωση ομβρίων υδάτων.