Τον 19ο αιώνα, υπήρχε ένας ονομαστός και φημισμένος επιπλοποιός, ο Ψάλτης, από την Κωνσταντινούπολη, με τέσσερα, ήδη, δικά του εργοστάσια στην Πόλη, που ό,τι έφτιαχνε ήταν έργο τέχνης με κλεισμένα μέσα κομμάτια από την ψυχή του, εκεί στην Καλλιθέα, πίσω από την Πάντειο, που είχε το εργοστάσιο του, από τα 1867. Το 1924 ένας νέος, όλο όρεξη και οράματα σχεδιαστής επίπλων, ο Ελευθέριος Σαρίδης αγοράζει το εργοστάσιο. Ακολουθεί μια επανάσταση στα δεδομένα της επίπλου τόσο στη χώρα όσο και στο εξωτερικό. Το Μαξίμου έχει έπιπλα σχεδιασμένα από τον οίκο Σαρίδη σε συνεργασία με τον αμερικανικό Baker, που προέρχονται από την ιστορική συλλογή «Κλισμός» που σχεδίασε ο επιπλοποιός Λευτέρης Σαρίδης σε συνεργασία με τον, Βρετανό στην καταγωγή, Νεοϋορκέζο σχεδιαστή T H Robsjohn Gibbings, η οποία δημιουργήθηκε το1960, με βάση αρχαιοελληνικά μοτίβα, από αρχαιολογικές ανασκαφές, αγγεία, ζωγραφικές παραστάσεις. Η Συλλογή «Κλισμός» γίνεται διεθνώς ανάρπαστη και συνώνυμο του καλού γούστου και της τέχνης στο έπιπλο, ενώ την προτιμούν αμέσως οι Ωνάσης και Νιάρχος, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν. Η εταιρεία Σαρίδη δημιούργησε τις συγκλονιστικές boiserie, δηλαδή τις καλλιτεχνικές επενδύσεις με φίνο ξύλο των εσωτερικών επιφανειών και τα έπιπλα υψηλής αισθητικής για τις Πρεσβείες των ΗΠΑ σε Αθήνα, Παρίσι, Ισραήλ, Ρουμανία, Βουδαπέστη, Τεχεράνη! Έκανε το ίδιο για τις Πρεσβείες της Γαλλίας, του Ιράν στην Αθήνα, καθώς και για την Τράπεζας American Express. Οι εκλεκτοί της γης εμπιστεύονται μόνο τον Οίκο Σαρίδη, όπως ο βασιλικός Οίκος των Μερόντ, όπου ο πρίγκιπας Βέρνερ στην Αθήνα και στο εργοστάσιο Σαρίδη, τον Νοέμβριο του 1953, διάλεγε έπιπλα για τους γάμους του και ενθουσιαζόταν, όπως σημείωνε στο βιβλίο επισκεπτών της εταιρείας. Η «Van Cleef & Arpels» το 1961 αφήνουν πάνω στο Λευτέρη Σαρίδη το σχεδιασμό και την επίπλωση του παρισινού πολυτελούς οίκου μόδας και αρωμάτων τους. Είναι τόση η φήμη του, που το 1961 ο βιομήχανος Ελευθέριος Σαρίδης φωτογραφίζεται σε ελληνικό έπιπλο του, με φόντο την Ακρόπολη των Αθηνών για το περιοδικό «Holiday», όπου στην λεζάντα σημειώνεται «μια πινελιά λιακάδας στο δωμάτιο» από την δημοσιογράφο Vivian Brown, για λογαριασμό της Herald Tribune που κάνει αφιέρωμα στον Έλληνα βιομήχανο!
Η Μίκα Σαρίδη μπαίνει, πάντως, στο εργοστάσιο, στο πλευρό της συζύγου της, το 1982, ως αντιπρόεδρος της εταιρείας. Μαγεύτηκε από τη διαδικασία της δημιουργίας και ρίχτηκε με πάθος στην δουλειά, χωρίς να κουράζεται ποτέ, με παρουσία παντού, από τα σχεδιαστήρια και τα εργαστήρια ως τη διοίκηση. Όταν ο Λευτέρης πεθαίνει, η Μικα Σαρίδη κλονίζεται συναισθηματικά τόσο που πρέπει να βρει δύναμη να συνεχίσει. Είναι πια εκείνη η πρόεδρος της εταιρείας. «Ένιωσα φρικτά όταν βρέθηκα μόνη στην καρέκλα της προέδρου», έχει εκμυστηρευθεί σε συνέντευξή της: «Ως τότε το αφεντικό ήταν ο «κακός» και εγώ η «καλή». Όταν ανέλαβα έπρεπε να παίξω όλους τους ρόλους εγώ. Νομίζω ότι κατάφερα να κερδίσω τους εργαζομένους γιατί δεν έγινα ποτέ το αφεντικό, αλλά η φίλη. Τους έδωσα να καταλάβουν ότι ήμουν ένας δικός τους άνθρωπος. Ο σύζυγός μου διοικούσε με τον παραδοσιακό τρόπο και το γραφείο του ήταν απλησίαστο. Επί των ημερών μου άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες. Οι εργαζόμενοι ήξεραν πολλά πράγματα που εγώ δεν ήξερα. Δούλευαν χρόνια εδώ, είχαν τα μυστικά της τέχνης τους. Θέλησα λοιπόν να μάθω απ’ αυτούς και πήγα κοντά τους. Ρούφαγα σαν σφουγγάρι και φαίνεται ότι υπήρξα καλή μαθήτρια». Και ο καιρός περνάει. Η φίρμα «Σαρίδη» είναι ανεκτίμητη και σημείο αναφοράς για το πολύτιμο. «Τα εισαγόμενα έπιπλα, οι δυο μεγάλες φίρμες την εποχή του lifestyle στην χώρα, που καθιέρωσαν έπιπλα όχι τέχνης αλλά ογκώδους χτυπητού εντυπωσιασμού, χτυπάνε το ελληνικό έπιπλο, το χειροποίητο, που κατασκευάζονται με τον παραδοσιακό τρόπο και πρώτοι το αισθάνονται στου Σαρίδη, ως κορυφαίοι μιας κλάσης που μοιάζει ανεπανάληπτη», μας λέει ο επιθυμητά ανώνυμος ξεναγός μας στον κόσμο του επίπλου. Στο εργοστάσιο του Σαρίδη υπάρχει ακόμη μία μηχανή που κόβει, μία πρέσα, ένα τριβείο για τις μεγάλες επιφάνειες και οι μικρές επιφάνειες τρίβονται με γυαλόχαρτο και όλα στο χέρι, με αφοσίωση, σιωπή, ώρες αφιέρωσης, μεράκι. «Η δουλειά που κάνουμε εδώ μόνο από  φυλακισμένους θα μπορούσε να γίνει, που έχουν αμέτρητο χρόνο και διάθεση να χαϊδεύουν αυτό που κάνουν. Ήταν το πείσμα μου και η αγάπη μου στον Σαρίδη, που έδωσε τη ζωή του γι’ αυτό το όνομα, που με οδηγούσαν στο να διαφυλάξω ό,τι εκείνος υπερασπίστηκε», έλεγε η Μίκα Σαρίδη. Και ακόμη «το κόστος ενός επίπλου που γίνεται στο χέρι είναι πια πολύ μεγάλο. Αν επωλείτο ανάλογα με το κόστος του, θα ήταν απλησίαστο. 
Λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, το υπέροχο, διατηρητέο κτήριο των επιχειρήσεων Σαρίδη, των 10.000 τετραγωνικών, με την αισθητική του Μεσοπολέμου, περνάει σε αναγκαστική απαλλοτρίωση και στην κατοχή της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου. Ενώ το διεκδικούσε και το Πάντειο Πανεπιστήμιο, τελικά, το απέκτησε το Υπουργείο Τύπου. Οι αποθήκες της Σαρίδης μεταφέρονται στην Καλλιθέα, το εργοστάσιο στο Περιστέρι και η έκθεση στη Νέα Ερυθραία. Το κτήριο που στεγάζει το showroom ανακαινίζεται ολοκληρωτικά με τεράστιο κόστος και έχει μηνιαίο ενοίκιο 30.000 ευρώ! Η εταιρεία παύει να λειτουργεί σε έναν ενιαίο χώρο με ολέθριες συνέπειες. Η Μίκα Σαρίδη αναγκάζεται να μισθώσει ακίνητα σε διάφορους φορείς, όπως η ΕΡΤ, που εγκαταλείπει το κτήριο, χωρίς να πληρώσει μισθώματα που φτάνουν το 1.000.000 ευρώ, όπως εκμυστηρευόταν.
Πηγή : Μίκα Σαρίδη: Η άνοδος, η χρεωκοπία, οι κλοπές και οι πλειστηριασμοί που της στέρησαν τα πάντα

Μέσα από το συγκεκριμένο Τμήμα πέρασαν και αποφοίτησαν εκατοντάδες σχεδιαστές και επιπλοποιοί που μετέπειτα στην επαγγελματική τους πορεία, υπήρξαν η αφρόκρεμα του ελληνικού επίπλου και μεγαλούργησαν σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέροντας κάποια ονόματα όπως: Σαρίδης, Βαράγκης, Συρίγος, Μάινας, Νεονάκης, Αλεξόπουλοι, Δράκος, αλλά και πάρα πολλοί άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί, που είναι αδύνατον να τους αναφέρουμε όλους -και ας μας συγχωρήσουν γι’ αυτό- υπήρξαν απόφοιτοι του Τμήματος Επιπλοποιών – Σχεδιαστών της Ε.Β.Ε. – Διπλαρείου Σχολής.
Πηγή : Η μοναδική ιστορία της Ε.Β.Ε. – Διπλαρείου Σχολής και η προσπάθεια επαναλειτουργίας του ιστορικού τμήματος Επιπλοποιών – Σχεδιαστών

Στις 29 Μαΐου 1976, ξεκίνησε απεργία στη βιομηχανία επίπλων Σαρίδης, η οποία θα κρατούσε τέσσερεις μήνες.
Πηγή : Στέφανος Ιωαννίδης, "Το Κίνημα των Εργοστασιακών Επιτροπών, 1974 – 1981", ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΚΠΑ, 2019

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη τέτοια γειτονιά σ’ όλη την Aθήνα. Tόσο ιδιόμορφη. Όταν ήρθα εδώ, σ’ αυτό το διαμέρισμα, γοητεύτηκα από το παλιό εργοστάσιο του Σαρίδη το οποίο έβλεπε η μια πλευρά του μπαλκονιού μου. Kαι από την πανύψηλη παλιά καπνοδόχο, ένα αριστούργημα κατασκευασμένο από ανοιχτόχρωμα τούβλα που ορθωνόταν ψηλά. Όταν το προπολεμικό κτίριο πουλήθηκε και άρχισε να κατεδαφίζεται, ήλπιζα ότι η καμινάδα θα διατηρηθεί, έτσι ακούστηκε στην αρχή. Tρίχες. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι το κτίριο γκρεμιζόταν συθέμελα –δεν είναι και μικρό, ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο είναι– γεμίζοντας νυχθημερόν σκόνη και χώμα τα σπίτια και τα μπαλκόνια, για να δώσει τη θέση του στο σημερινό υπερσύγχρονο, διπλό κτίσμα του Υπουργείου.|
Πηγή : Πάντειος: H M.K. στέλνει μια ανταπόκριση στην A.V. από τη γειτονιά της