Η «Εφημερίς» του Κορομηλά, αναγγέλλει την είδηση λειτουργίας της βιομηχανίας κατασκευής παιγνιοχάρτων Ασπιώτη «Ελπίς», στο φύλλο της 22ας Ιανουαρίου 1874, με ιδρυτή τον Γεράσιμο Ασπιώτη (1844-1901), γιο του Κερκυραίου ζωγράφου και αγιογράφου Νικολάου Ασπιώτη και συνεργάτη τον Ιωάννη Λάντσα.

«Η Ελπίς» είχε ιδρυθεί αρχικά το 1873 από τον Α. Λήτσο, αλλά έπειτα από μάλλον βραχύ χρονικό διάστημα περιήλθε στην κυριότητα του Ασπιώτη, ο οποίος πιθανώς να μετείχε με κάποιο ποσοστό ήδη από της ιδρύσεως της επιχειρήσεως. Τα σχέδια των μυθικών ηρώων που τυπώνονταν πάνω στα παιγνιόχαρτα, φιλοτέχνησε αρχικά ο πατέρας του Γεράσιμου, αγιογράφος Νικόλαος Ασπιώτης, επιτυγχάνοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ένα μικρό τυπογραφικό πιεστήριο, όπου τα τυπωμένα πάνω σε κοινό χαρτόνι τραπουλόχαρτα, χρωμάτιζαν και γυάλιζαν εργάτριες, με το χέρι. Το 1880 αγοράστηκαν και στήθηκαν δυό μεγάλα χειροκίνητα μηχανήματα “Marinoni” γαλλικής προέλευσης, με τα οποία γίνονταν η εκτύπωση της μιας όψης των τραπουλόχαρτων. Στην όψη αυτή που είχαν τυπωθεί τα σύμβολα και οι αριθμοί, έπρεπε να επικολληθεί ένα ακόμη λεπτότερο φύλλο με διακοσμητική σύνθεση που αποτελούσε την πίσω όψη. Το φύλλο αυτό τυπώνονταν με ένα τρίτο μηχάνημα τύπου Waltzendruck. Η εταιρεία λειτούργησε στοιχειωδώς μέχρι το 1884, όταν η εταιρεία υπέγραψε με την κυβέρνηση Τρικούπη μονοπωλιακή σύμβαση για την κατασκευή των παιγνιοχάρτων του ελληνικού δημοσίου, σημαντικό σταθμό για την ανάπτυξή της, ενώ το 1887 ανέλαβε και την κατασκευή σιγαροχάρτου και συσκευασία του σε ταινίες και ρολά.

Το 1901 πεθαίνει ο Γεράσιμος Ασπιώτης και την εταιρεία αναλαμβάνει ένα χρόνο αργότερα ο γιος του Κωνσταντίνος, άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και διοικητική πείρα, που ανέπτυξε, αναδιοργάνωσε και εκσυγχρόνισε το εργοστάσιο, σύμφωνα με αντίστοιχα του εξωτερικού. Στην Αγγλία όπου ζούσε  μέχρι τότε, ήταν διευθυντής μιας εταιρείας που δραστηριοποιείτο στην εγκατάσταση και εκμετάλλευση της φωτιστικής ασετυλίνης. Στο πλαίσιο αυτό έστησε και μια μηχανή εσωτερικής καύσης με την οποία εκτός από την κίνηση των μηχανών εξασφάλισε και τον ηλεκτροφωτισμό του εργοστασίου. Εγκαινιάζεται τότε η δεύτερη λαμπρή περίοδος στη ζωή του εργοστασίου Ασπιώτη στην Κέρκυρα, όπου οι εργασίες της εταιρείας επεκτάθηκαν στην εκτύπωση ομολογιών, μετοχών, γραμματίων, λαχείων, γραμματοσήμων, διαφημίσεων, έντυπου χάρτου αλληλογραφίας και φακέλων, επιταγών, ετικετών, ταχυδρομικών εικονογραφημένων δελταρίων, αφισών, καταστίχων, εντύπων κ.ά.

Η εταιρεία ονομάζεται αρχικά Λιθογραφείον Κωνσταντίνου Γ. Ασπιώτη, στη συνέχεια Τυπολιθογραφείον Κωνσταντίνου Γ. Ασπιώτη, λίγο αργότερα Χρωμολιθογραφικόν Εργοστάσιον Κωνσταντίνου Γ. Ασπιώτη και τέλος Χρωμοτυπολιθογραφικόν Εργοστάσιον Κωνσταντίνου Γ. Ασπιώτη. Καινοτομεί επίσης στη διαμόρφωση των εργασιακών συνθηκών, όπως στην ίδρυση σταθμού πρώτων βοηθειών για το προσωπικό με μόνιμο γιατρό, στη δωρεάν παροχή ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης, στη προσφορά μεσημεριανού φαγητού έναντι συμβολικού τιμήματος, στο άνοιγμα ειδικού λογαριασμού για κάθε ανύπαντρη εργάτρια με σκοπό τη μελλοντική προικοδότησή της, στη χορήγηση εκτάκτων βοηθημάτων σε όσους εργαζόμενους είχαν ανάγκες, στη διοργάνωση εκδρομών, θεατρικών παραστάσεων κ.ά.

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης συνέχισε και βελτίωσε την παραγωγή χρωμολιθόγραφων δελταρίων, με την εισαγωγή της τεχνικής της τρίχρωμης χρωμολιθογραφίας από την Ευρώπη, εκτυπώνοντας καρτ ποστάλ όχι μόνο για λογαριασμό της, αλλά και για λογαριασμό άλλων Ελλήνων τοπικών εκδοτών. Η τελειοποίηση της παραγωγής είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που προκάλεσε τον θαυμασμό του γνωστού Άγγλου παραγωγού και έμπορου επιστολικών δελταρίων Raphael Tuck. Από το 1909 περίπου συμμετείχε στην εταιρεία και ο αδελφός του Κωνσταντίνου, Νικόλαος Γ. Ασπιώτης και η επωνυμία της άλλαξε σε Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελφών Γ. Ασπιώτη.

Η περίοδος των Βαλκανικών πολέμων αποτέλεσε τη «χρυσή ευκαιρία» για την επιχείρηση Ασπιώτη, καθώς η ελληνική αγορά υπερδιπλασιάστηκε με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των άλλων νησιών του Αιγαίου. Το 1916 το εργοστάσιο όπως και το νησί καταλαμβάνεται αιφνιδιαστικά από τους Γάλλους, αλλά συνεχίζει τη λειτουργία του την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ναι επαυξάνει τις δραστηριότητες του, ενώ κάνει εξαγωγές στην Αίγυπτο και στην Τουρκία. Το 1928 η εταιρεία λόγω αξεπέραστου ανταγωνισμού, συγχωνεύθηκε με την Εταιρεία Λιθογραφίας και Κυτιοποιίας Αθηνών (ΕΛΚΑ) (βλ. σχετικό δελτίο).

Αρχικά το εργοστάσιο λειτούργησε στην οικία Βαλέτα, ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε σε μεγαλύτερο επίσης ενοικιαζόμενο κτήριο, στο παλιό αγγλικό σχολείο Bacher μετέπειτα Σχολαρχείο και μετά Ιόνιο Ακαδημία. Αργότερα το 1918 επεκτάθηκε  στον περίβολο του «Παραρτήματος της Ρολλίνας», δίπλα στο Corfu Palace, απέναντι περίπου από τη «σκάλα του δημάρχου»,  δημιουργώντας τμήμα πειραματικών ερευνών. Πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Κ. Ασπιώτης άρχισε να οικοδομεί το 1925 στην περιοχή Αβράμειον, ένα νέο εργοστάσιο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Mawson από το Λονδίνο. Από απεικονίσεις της εποχής, διακρίνεται η οδοντωτή οροφή του, που στέγαζε το χώρο παραγωγής, η ορθογωνική κάτοψη και η σαφήνεια του κτιριακού όγκου. Ο φορέας ήταν κατασκευασμένος από σκυρόδεμα, τα στοιχεία πλήρωσης από τούβλο και τα ζευκτά της οροφής από χυτοσίδηρο, με επικάλυψη από κεραμίδια. Το εργοστάσιο αυτό δυστυχώς βομβαρδίστηκε από τους Ιταλούς, την  28η Οκτωβρίου 1940. Αποτέλεσμα υπήρξε η πλήρης μεταφορά των δραστηριοτήτων της εταιρείας στην Αθήνα, στο συγκρότημα της Λεωφόρου Βουλιαγμένης 276 (βλ. σχετικό δελτίο), που  είχε αρχίσει να οικοδομείται από το 1938 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Δ. Φωτιάδη (1894-1974).