Στο νησί της Χίου, κάθε χωριό είχε τουλάχιστον έναν ανεμόμυλο, τα μεγαλύτερα χωριά μπορεί να είχαν ως και τέσσερις ανεμόμυλους για να καλύψουν τις ανάγκες του πληθυσμού (μια προβιομηχανική δραστηριότητα στην ύπαιθρο). Η χρήση τους ήταν να αλέθουν σιτηρά (καλαμπόκι, σιτάρι κλπ) και να παράγουν αλεύρι ή παράγωγά του, προϊόντα χρήσιμα για την επιβίωση τα χρόνια εκείνα. Η δόμηση των μύλων γινόταν κατά κανόνα κοντά στα χωριά και σε ψηλά σημεία (λόφους) για να εκμεταλλεύονται πλήρως των άνεμο, εξωτερικά η διάμετρος κορυφής ήταν ελαφρώς μικρότερη από αυτή της βάσης, η τοιχοποιία ήταν από ακανόνιστη τοπική πέτρα, το κονίαμα ανθεκτικό να αντέχει στις σκληρές συνθήκες, η κεντρική θύρα του μύλου τοποθετούνταν στο σημείο με τον ασθενέστερο άνεμο, και πάντα στο αντίθετο σημείο από τα φτερά του μύλου, τα δε παράθυρα είχαν προσανατολισμό ένα δυτικά και ένα ανατολικά. Εσωτερικά ήταν ξύλινοι, δίπατοι με κατώι, πατάρι και ανώι, με επίσης ξύλινο και πολύπλοκο μηχανισμό άλεσης, και περιστροφής. Η ραγδαία ανάπτυξη, και η βιομηχανική εξέλιξη, δεν άφησε χώρο για ομαλή ένταξη αυτών των εξαιρετικών προβιομηχανικών κτιρίων στην καθημερινή ζωή με άλλη ή παρεμφερή χρήση. Στις φωτό παραθέτω μερικούς μόνο από τους υπάρχοντες με αναφορά στην θέση τους.