Στο νησί της Χίου, κάθε χωριό είχε τουλάχιστον έναν ανεμόμυλο, τα μεγαλύτερα χωριά μπορεί να είχαν ως και τέσσερις ανεμόμυλους για να καλύψουν τις ανάγκες του πληθυσμού (μια προβιομηχανική δραστηριότητα στην ύπαιθρο). Η χρήση τους ήταν να αλέθουν σιτηρά (καλαμπόκι, σιτάρι κλπ) και να παράγουν αλεύρι ή παράγωγά του, προϊόντα χρήσιμα για την επιβίωση τα χρόνια εκείνα. Η δόμηση των μύλων γινόταν κατά κανόνα κοντά στα χωριά και σε ψηλά σημεία (λόφους) για να εκμεταλλεύονται πλήρως των άνεμο, εξωτερικά η διάμετρος κορυφής ήταν ελαφρώς μικρότερη από αυτή της βάσης, η τοιχοποιία ήταν από ακανόνιστη τοπική πέτρα, το κονίαμα ανθεκτικό να αντέχει στις σκληρές συνθήκες, η κεντρική θύρα του μύλου τοποθετούνταν στο σημείο με τον ασθενέστερο άνεμο, και πάντα στο αντίθετο σημείο από τα φτερά του μύλου, τα δε παράθυρα είχαν προσανατολισμό ένα δυτικά και ένα ανατολικά. Εσωτερικά ήταν ξύλινοι, δίπατοι με κατώι, πατάρι και ανώι, με επίσης ξύλινο και πολύπλοκο μηχανισμό άλεσης, και περιστροφής. Η ραγδαία ανάπτυξη, και η βιομηχανική εξέλιξη, δεν άφησε χώρο για ομαλή ένταξη αυτών των εξαιρετικών προβιομηχανικών κτιρίων στην καθημερινή ζωή με άλλη ή παρεμφερή χρήση. 

Ο μύλος ήταν ιδιοκτησία Σμυρνιούδη (παρατσούκλι "Σπουργίτης"). Λέγεται ότι άντεξε στο σεισμό του 1881. Εργάστηκε μέχρι το 1968. Άλεθε σιτάρι και άλλα δημητριακά, ακόμα καλαμπόκι και αρακά.  Ο ανεμόμυλος κάποια στιγμή επισκευάστηκε, με τρόπο όχι τόσο συμβατό προς τη παραδοσιακή μορφή, όμως σήμερα φαίνεται εγκαταλελειμμένος

* Στην πηγή αναφέρεται ως κουτρουλόμυλος. Ο χαρακτηρισμός "μύλος κουτρουλός" υποδεικνύει το μύλο που έχει χάσει τη στέγη του. Αφορά το γειτονικό μύλο.