Η εμφάνιση των ανεμόμυλων στις Κυκλάδες κατά τον Β. Κυριαζόπουλο, ιδρυτή του Λαογραφικού Μουσείου Μυκόνου, χρονολογείται στον 16^ο αι. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την ύπαρξη ανεμόμυλων στο νησί της Μυκόνου δίνονται από τον Τουρνεφόρ σε γκραβούρα του 1700 (φωτ. 1α). Κατά την απογραφή του 1828 (ΓΑΚ) λειτουργούσαν «29 ανεμόμυλοι, 15 φούρνοι και 8 ψωμοπωλεία». Νεότερη έρευνα αναφέρεται σε 48-50 ανεμόμυλους (Νομικός-Βάος, 1978-1980). Στην τοπική κοινωνία γινόταν περισσότερη χρήση κριθαριού ανακατεμένου με μικρότερη ποσότητα σταριού (σμιγάδι), και για τα ζώα το βελανίδι, ο ρόβος, κ.ά. Αν σκεφτεί κανείς ότι τέσσερεις ανεμόμυλοι ήταν αρκετοί για να καλύψουν τις ανάγκες των κατοίκων του νησιού, καταλαβαίνει ότι ήταν μια σοβαρή μεταποιητική δραστηριότητα για τους Μυκονιάτες. Έρχονταν σιτηρά κυρίως από τις πεδιάδες της Ρωσίας, αλέθονταν, γίνονταν ψωμί και παξιμάδι (διπυρίτης άρτος), και εξάγονταν ως βασική τροφή των πληρωμάτων των διερχόμενων πλοίων. Χάνοντας οι ανεμόμυλοι την οικονομική σημασία τους με την εξέλιξη της τεχνολογίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναδείχθηκαν ως τα δημοφιλέστερα μνημεία και σύμβολα του νησιού της Μυκόνου. Σήμερα μόνο ο Μύλος του Μπόνη και ο Μύλος του Γερώνυμου διατηρούν τον εξοπλισμό τους σε αρκετά καλή κατάσταση· οι περισσότεροι ανεμόμυλοι είναι πια παρατημένοι στην τύχη τους, και κάποιοι ανακαινισμένοι για οικιστική χρήση. Στη Χώρα της Μυκόνου υπήρχαν παλιότερα 3 εμφανή συγκροτήματα ανεμόμυλων, σήμερα μόνο δύο.

Υπήρχαν και μεμονωμένοι ανεμόμυλοι:
Ένας στα Σπιτάλια (πάνω από το παλιό λιμάνι, σε οικιστική χρήση σήμερα).
Ο Καστριανός μύλος σε βραχονησίδα στην περιοχή Κάστρο (δεν σώζεται).
Ο Μύλος του Αποστόλακα στην περιοχή του αεροδρόμιου.